Athens NowHere

Ολοκλήρωση ενότητας: 2016

Η Αφρικανική σκόνη έρχεται από το νότο και καλύπτει την Αθήνα για άλλη μια φορά. Κατά καιρούς το φαινόμενο επανεμφανίζεται κρύβοντας την όψη της πόλης από τον ορίζοντα, αφήνοντας πίσω του την αίσθηση του κενού. Σαν ο τόπος να έχει χάσει το δρόμο του, σαν όλοι μας να απωλέσαμε τον προσανατολισμό μας.

Και είναι εδώ και καιρό, που νιώθουμε ακριβώς έτσι: χαμένοι.

Εδώ και τρία χρόνια, ο θυμός εναλλάσσεται με τη θλίψη, η ντροπή με το φόβο, η καταστροφή με το κενό. Τρία χρόνια τώρα, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από νούμερα και ποσοστά, ακρωνύμια σε ξένες γλώσσες, ασφάλειες και επισφάλειες, βιώσιμες ή μη συνθήκες, συμφωνίες, συμβάσεις κτλ. O καθένας από μας ακολουθεί, βουβός, την μοναχική πορεία του μπροστά στον δέκτη ή με θόρυβο έξω στους δρόμους.

Κι όμως, έρχεται κάποια στιγμή που αναρωτιέται κανείς πως φτάσαμε ως εδώ; Πως κάναμε τόσο λάθος να θεωρήσουμε δεδομένο ότι το μέλλον θα ήταν καλύτερο από το παρόν και το παρελθόν μας και ότι τα παιδιά μας θα είχαν τις ίδιες και καλύτερες ευκαιρίες απ’ όσες είχαν οι γονείς τους; Διαφαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον. Αν και προφανές πια σήμερα, η ζωή άλλαξε την στιγμή που δεν προσέχαμε και όλοι μας πιαστήκαμε στον ύπνο.

Βρισκόμενοι μεταξύ Ανατολής και Δύσης, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, επιτρέψαμε στις πόλεις μας να επεκταθούν άναρχα για να στεγάσουν τους ανθρώπους που συνέρευσαν στα αστικά κέντρα από όλα τα μήκη και πλάτη του τόπου αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Ο μισός, σχεδόν, πληθυσμός της χώρας συγκεντρώθηκε στην Αθήνα ωθώντας την πρωτεύουσα να εξαπλωθεί προς άπασες κατευθύνσεις. Δημιουργήσαμε, ο καθένας για τον εαυτό του, ένα μικρό προσωπικό σπίτι δίνοντας ελάχιστη σημασία στο δημόσιο χώρο. Αποδεχθήκαμε, σιωπηρά, παράνομες ή αυθαίρετες κατασκευές γιατί το έκαναν όλοι, γιατί υπό μία στεβλή έννοια θεωρήθηκε “δημοκρατικό”. Παραβήκαμε τους κανόνες, διαγράψαμε νόμους και πήραμε πρωτοβουλίες ενάντια στο κοινό καλό, και όταν αντικρύσαμε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας μείναμε εμβρόντητοι από το πόσο άσχημο φαινόταν. Η ενότητα Athens Nowhere παρακολουθεί το πρόσωπο αυτής της αρχαίας και ταυτόχρονα σύγχρονης μεγαλούπολης προσπαθώντας να αφηγηθεί την ιστορία της όπως αυτή εξελίσσεται , αποφεύγοντας την ωραιοποίηση ή τη συγκάλυψη των αστοχιών της. Λαμβάνοντας κριτική θέση, παρατηρεί το αστικό τοπίο της πόλης μας αναγνωρίζοντάς το ως αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων και επιλογών.

Τα τοπία της πόλης υπό την πυκνή αφρικανική σκόνη που παρουσιάζονται στην παρούσα ενότητα είναι τοπία μιας χώρας υπό τη συνεχή αγωνία πτώχευσης, οικονομικής αλλά και ηθικής. Ταυτόχρονα, είναι τοπία επιστροφής σε ουσιώδεις αναζητήσεις και αξίες που διαμόρφωσαν τη χώρα αυτό σε αυτό που είναι, ένα τόπο καταφυγίου και ελπίδας για το καλύτερο σε όσους το έχουν ανάγκη. Είναι η μέρα και η νύχτα μου, η πραγματικότητα που ζω και το όνειρο που ελπίζω.

Είναι ο τόπος που έφερα κι εγώ σ’ αυτή την κατάσταση και ο τόπος που πρέπει κι εγώ να ξαναφτιάξω.